مقدمه: عفونت زخم جراحی یکی از مهمترین عفونتهای بیمارستانی می باشد. این مطالعه با هدف بررسی فراوانی عفونت زخم جراحی در بخشهای جراحی عمومی و فاکتورهای خطر مرتبط با آن انجام شد.روش کار: در این مطالعه آینده نگر 2860 بیمار که در طی 2 سال در بخشهای جراحی عمومی دو بیمارستان دانشگاهی تحت عمل جراحی قرار گرفته بودند، انتخاب شدند. فراوانی عفونت زخم جراحی در مدت بستری و نیز عوامل موثر بر آن بررسی گردید.یافته ها: نتایج مطالعه نشان داد که فراوانی عفونت زخم جراحی در بیماران 2.2% بود.در آنالیز تک متغیره، سن، عمل جراحی در بیش از یک محل آناتومیک، افزایش مدت زمان جراحی، بیشتر بودن طول زخم جراحی، عمل جراحی به علت ابتلا به بدخیمی و یا پارگی احشا، وجود درن، سابقه فشار خون بالا، سابقه ابتلا به دیابت ملیتوس، مصرف مواد مخدر، مصرف الکل، مصرف استروئید اخیر، سابقه شیمی درمانی اخیر، پایین بودن هموگلوبین و آلبومین سرم با احتمال بالاتر وقوع عفونت همراهی داشتند. در آنالیز چند متغیره از بین این متغیرها فقط زمان جراحی، وجود درن پس از عمل، استعمال مواد مخدر، دریافت استروئید اخیر، پایین بودن هموگلوبین سرم و عمل جراحی به علت پارگی احشا، پیش بینی کننده عفونت زخم جراحی بودند.نتیجه: در صورت پیگیری بیماران پس از ترخیص میزان تشخیص عفونت زخم جراحی تا 2 برابر افزایش می یابد.فاکتورهای خطر در بیماران ایرانی مشابه با سایرین است ولی اعتیاد به مواد مخدر یک فاکتور منحصر به فرد در بیماران ما بود.

عفونت زخم جراحی دومین علت شایع عفونت بیمارستانی است که از عوامل مرگ و میر است و هزینه های اضافی ناشی از اقامت طولانی در بیمارستان را موجب می شود. پژوهش حاضر با هدف بررسی عفونت زخم جراحی در بخش های مختلف و عوامل مستعد کننده  و خطر این عفونت ها در بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی ایران انجام شده است. بررسی بر روی 960 بیمار بستری شده در بخش های جراحی عمومی، زنان، ارتوپدی، گوش و حلق و بینی و جراحی مغز و اعصاب انجام شد که در بیمارستان های عمومی و تک تخصصی تحت جراحی قرار گرفته بودند. برای بیماران بستری پرسش نامه ای شامل موارد منطبق با اهداف طرح توسط دستیاران تکمیل می گردید. بیماران در دو گروه با عفونت زخم و بدون عفونت بررسی شدند. نتایج با استفاده از نرم افزار Epi 6 استخراج شد و از آزمون های T-Test،Chi Square و Odds ratio برای تحلیل داده ها استفاده شد. نتایج نشان داد که از میان عوامل مستعد کننده به ترتیب سو تغذیه، عفونت در نقطه ای از بدن، دیابت، چاقی و مصرف سیگار بیش ترین احتمال بروز عفونت زخم جراحی را به همراه داشتند. سایر عوامل با احتمال کمتر نیز بررسی شدند. عوامل تکنیکی مرتبط با نوع جراحی، محل و عضو جراحی شده و نحوه درمان پیش گیرانه نیز در دو گروه بیماران دارای عفونت و بدون عفونت بررسی شد. در پژوهش حاضر، نرخ عفونت زخم جراحی 8.4% برآورد شد که برابر با آمار جهانی شیوع زخم جراحی (34-5%) بود. اهمیت هر یک از عوامل مستعد کننده در بروز عفونت زخم مورد تاکید بیشتر قرار گیرفت.

سابقه و هدف: عفونت های بیمارستانی یک معضل بهداشتی در بیماران بستری در بیمارستان ها به ویژه در کشورهای در حال توسعه هستند. هدف از این مطالعه نقش عوامل ایجاد کننده عفونت های خونی و زخم و بررسی پروفیل مقاومت آنها در بخش های مراقبت های ویژه در شش بیمارستان مختلف بود.روش بررسی: در این مطالعه توصیفی 37 نمونه خون و 30 نمونه زخم از 6 بخش ICU جمع آوری شد. نمونه بالینی بیماران مبتلا به عفونت بیمارستانی جمع آوری گردید. همه باکتری های جدا شده با توجه به الگوی بیوشیمیایی استاندارد شناسایی شدند و ضوابط CDC برای تشخیص عفونت ها در نظر گرفته شد. الگوی مقاومت باکتری مشخص شده در مقابل آنتی بیوتیک های متعارف بر اساس سیستم NNIS مورد بررسی قرار گرفتند.یافته ها: آسینتوباکترها و سودوموناس به عنوان رایج ترین ارگانیسم جدا شده در هر دو نوع از عفونت ها گزارش شد و مقاومت بالایی به ایمی پنم را نشان دادند. تمام جدایه های استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به اگزاسیلین و سفوکسیتین (MRSA) بودند و مقاومت به ونکومایسین (VRE) در 33 درصد از گونه های انتروکوکوس مشاهده گردید. 84.6 درصد از جدایه ها فنوتایپ مقاومت چند دارویی را داشتند. لینوزولاید و ونکومایسین به عنوان داروهای موثر در میان 15 آنتی بیوتیک تست شده علیه این باکتری ها پیشنهاد شد.نتیجه گیری: در میان VRE, MRSA ICUs انتروباکتریاسه مقاوم به سفالوسپورین نسل سوم، سودوموناس آئروژینوزا و اسنیتوباکتر مقاوم به ایمی پنم و یا سیپروفلوکساسین به صورت غالب وجود داشتند. به این علت، برنامه ای برای کنترل باکتری های مقاوم جدید و ریشه کن کردن ایزوله های با مقاومت بالا لازم و ضروری به نظر می رسد.

زمینه و هدف: راه های جلوگیری از عفونت زخم متعدد بوده و یکی از آنها انجام پانسمان محل زخم است. پانسمان می تواند باعث نوعی آرامش روحی برای بیمار  شود. از طرفی انجام آن باعث محدودیت هایی برای بیمار از جمله جلوگیری از استحمام و صرف هزینه خواهد شد. لذا بر آن شدیم تا در این مطالعه تاثیر استمرار پانسمان بر میزان عفونت زخم را 48 ساعت اول بعد از عمل مورد بررسی قرار دهیم.روش بررسی: در این مطالعه مداخله ای 150 بیمار که تحت عمل جراحی مشابه قرار گرفته بودند، مورد مطالعه قرار گرفتند. در نیمی از آنها بعد از 48 ساعت پانسمان زخم برداشته می شد و در بقیه بیماران بعد از 48 ساعت روزانه پانسمان تعویض می شد. هر دو گروه روزهای سوم، هفتم و سی ام بعد از عمل به وسیله جراح مورد معاینه قرار گرفتند و از نظر وجود یا فقدان علایم عفونت زخم کنترل شدند. در تقسیم بندی بیماران معیارهای سن، جنس، نوع عمل و بیماری های زمینه ای لحاظ شد. روز سی ام بعد از عمل به عنوان ختم مطالعه مد نظر قرار گرفت. اطلاعات به دست آمده از تکمیل پرسشنامه وارد رایانه گردید و با استفاده از نرم افزار آماری SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: میانگین سنی بیماران در گروه بدون پانسمان 35.12±20.19 سال و در گروه با پانسمان 37.61±18.78 سال بود. 74 نفر مرد و 76 نفر زن بودند. عفونت تنها در یک مورد که پانسمان بعد از 48 ساعت استمرار داشت، ایجاد شد که بیمار زن و بدون بیماری زمینه ای بود و نیم روز قبل از عمل در بیمارستان بستری شده بود. در گروه بدون پانسمان هیچگونه عفونت بعد از عمل دیده نشد. 5.3 درصد از گروه بدون پانسمان، از نداشتن پانسمان اضطراب داشتند و در مقابل 17.3 درصد از افرادی که پانسمان داشتند از این که استحمام آنها به تاخیر افتاده بود، دچار نگرانی و ناراحتی بودند.نتیجه گیری: با توجه به عدم تاثیر پانسمان زخم از بروز عفونت در محل عمل در جراحی تمیز پس از 48 ساعت اول و نیز فقدان اضطراب قابل توجه در گروه بدون پانسمان، توصیه می شود در زخم های تمیز بعد از 48 ساعت اول پانسمان برداشته شود.

مقدمه و هدف:عفونت زخم معمولا در روزهای پنجم تا هشتم پس از عمل جراحی مشهود می گردد و از علائم کلینیکی آن می توان قرمزی، تورم، گرما و درد محل زخم جراحی را نام برد. از عوامل موثر در کاهش عفونت زخم جراحی، از ماسک جراحی نام برده شده است که برای کاهش انتشار قطره های میکروبی از دهان و بینی اشخاص پوشیده می شود. مطالعه حاضر باهدف مقایسه اثر ماسک و شیلد در شیوع عفونت زخم های جراحی انجام شده است. مواد و روش ها: این مطالعه که به عنوان یک مطالعه مشاهده ای بر روی 807 نفر از بیماران که در دو گروه ماسک (404 نفر) و بدون ماسک یا شیلد (403 نفر) تحت عمل جراحی قرار گرفتند صورت گرفته است. گروه مورد که افراد موردمطالعه در گروه بدون ماسک یا شیلد بودند به صورت افراد در دسترس و غیر احتمالی و گروه شاهد که افراد مورد مطالعه در گروه ماسک بودند با گروه اول انتخاب شدند و اطلاعات مورد نیاز هم از طریق مشاهده و مصاحبه جمع آوری گردید. نتایج: نتایج نشان داد در بیمارانی که با شیلد تحت جراحی قرار گرفتند، 26 نفر (6.5 درصد) دچار عفونت زخم جراحی شدند و در بیمارانی که با ماسک تحت عمل جراحی قرارگرفته بودند 34 نفر (8.4 درصد) دچار عفونت زخم جراحی شدند. میزان عفونت زخم در بیماران گروه شیلد کمتر از میزان آن در بیماران گروه ماسک هست. اگرچه مابین دو گروه ازنظر بروز عفونت زخم جراحی اختلاف معنی دار آماری به دست نیامد (p=0. 34). نتیجه گیری: مطابق یافته های این مطالعه اگرچه استفاده از شیلد صورتی سبب کاهش دودرصدی عفونت زخم جراحی نسبت به استفاده از ماسک می شود، اما این مقدار از نظر آماری معنی دار نیست بدین ترتیب استفاده از شیلد مزیتی نسبت به ماسک ازنظر آماری در جلوگیری از بروز عفونت محل زخم جراحی ندارد.

مقدمه: عفونت زخم جراحی (Surgical site infection) SSI از مهم ترین عفونت های بیمارستانی است که منجر به افزایش هزینه ها و مرگ و میر می شود. این مطالعه با هدف بررسی فراوانی رخداد عفونت بعد از اعمال جراحی در بخش زنان انجام شد. روش ها: در یک مطالعه ی توصیفی-تحلیلی از نوع مقطعی، داده های پرونده ی 329 نفر از بیمارانی که تحت جراحی های زنان در بیمارستان الزهرا(س) اصفهان در سال 1398 قرار گرفته بودند، وارد مطالعه شدند. داده های مربوط به سن، شاخص توده ی بدنی، بیماری های زمینه ای، اورژانسی بودن عمل، سابقه ی جراحی در همان محل و تعداد روزهای بستری قبل از عمل، استخراج شد. بیماران برای 30 روز پس از عمل مورد بررسی قرار گرفتند. موارد عفونت بعد از عمل جراحی، توسط پزشک متخصص تشخیص داده شده بود. تجزیه و تحلیل داده ها توسط آزمون های Chi-square و Independent t-test انجام شد. یافته ها: در میان 329 بیمار که در بخش زنان تحت عمل های هیسترکتومی، سالپنژواوفورکتومی، بستن لوله ی رحمی و رزکسیون تومور قرار گرفتند، جمعا 21 نفر از بیماران (6/38 درصد)، دچار عفونت زخم محل جراحی شدند. بیشترین و کم ترین رخداد عفونت بعد از عمل جراحی، به ترتیب در بیماران تحت هیسترکتومی، 99 مورد (30 درصد) و بستن لوله های رحمی به تعداد 43 مورد (13/06 درصد)، اتفاق افتاده بود. در بین بیمارانی که تحت عمل جراحی هیسترکتومی قرار گرفته بودند، زنانی که از میانگین توده ی بدنی بالاتری برخوردار بودند، به طور معنی داری، بیشتر دچار عفونت بعد از عمل شدند. نتیجه گیری: اورژانسی بودن عمل و عدم تزریق آنتی بیوتیک پروفیلاکسی و چاقی، باعث ریسک بالاتر عفونت زخم می شود.